پروردگارا ان دم که ادمی را از خاک بی ارزش سرشتی و به او جان دادی خود ایا می پنداشتی که چنین

بی رحمانه و گستاخانه تمامی ارزشهای مادی و معنوی را به یکجا زیر پا نهاده و بی توجه به واقعیت

وجودی خویش خود را حقیقت مطلق بپندارد.

چگونه است انسانی که ذره ای از معرفت حقیقی را در وجود خویشتن حتی احساس هم نمی کند

دم از مهر و وفا زند و تصور نماید تنها مفهوم با مسمای عالم هستی اوست.

به امید روزی که تمامی مدعیان عشق و وفا داری سالکان واقعی این راه گردند.

خشك ِ خشك ِ خشك آمد ، قد سرو رعنا خشك
برگ و بار سبزش ریخت ، شد ز بیخ و بالا خشك

عشق و زندگی در یاد ، از نوك قلم افتاد
بزم دل مهیّا لیك ، جوهر تمنّا خشك

لحظه ، لحظه‌ی توفان ، خاك تشنه‌ی باران
آسمان سیاه اما ، ابر‌های نازا خشك

رنگ سرخ گل‌ها مرد ، سرخ اگر به چشمت خورد
عطر سرخ فریاد است ، لخته لخته هر جا خشك

چهره ‌هاله‌ای مبهم ، سینه راوی ماتم
دیده لب به لب از اشك ، بام‌گونه امّا خشك

این طلوع ویرانی است ، از چه می‌برد؟ گر نیست
رود زنده را تا مرگ ، روح چشمه را تا خشك

خشكسال تر دامن ، می‌زند ز گل گردن
گردن و تبر شد تر ، لیك باغ و صحرا خشك

و زیباترین حرف تو خداحافظی بود

طعنه بر خواری من ای گل بی خوار مزن                

        من به پای تو نشستم که چنین خوار شدم

و باز هم میگویم ای زیبای جفاکار قلب سنگیت را روزی خواهند شکست

همان سان که قلب مرا تکه تکه نمودی

با اینکه تردید دارم در ان دل بیرحمت اثری افتد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: